http://friendfeed.com/hamomilaki, το χαμομιλακι μ.-
http://groups.google.com/group/hamomilaki%20.το χαμομιλκι .- http://hamomilaki.ning.com/,
http://chamomilaki.blogspot.com/, /το χαμομιλακι .- http://hamomilaki.livepage.gr/ /
http://hamomilaki.livejournal.com/ / , το χαμομιλακι.- http://hamomilaki.fliggo.com/ , ΤΟ ΧΑΜΟΜΙΛΑΚΙ,
http://hamomilaki.multiply.com/ / ΤΟ ΧΑΜΟΜΙΛΑΚΙ.-
http://blog.360.yahoo.com/blog-oP3jRz45eqtYTHEKOmqS4pdh ,ΤΟ χαμομιλάκι.- http://hamomilaki.yooblog.gr/ / ΤΟ ΧΑΜΟΜΊΛΆΚΙ .- http://hamomilaki.pblogs.gr/ / , το χαμομιλάκι .-
http://hamomilaki.wetpaint.com/pageSearch/updated?t=anon,
http://hamomilaki.yupiblogs.g/ r/ , http://xamomilaki.blogspot.com/ / .-
** ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ :
* Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος * Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος * Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος * Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος * Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος * Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος * Κι εσύ λευκέ άνθρωπε * Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ * Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός * Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος * Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε * Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος * Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος * Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι * Και λες εμένα έγχρωμο;
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ!!
Από την sothis.
~ ** Απόψε... ένας άνθρωπος χτύπησε την πόρτα μου
Απόψε. Απόψε ένας άνθρωπος χτύπησε την πόρτα μου και φώναξε με την πιο άγρια φωνή δυνατά στ 'αυτιά μου... Απόψε ένας άνθρωπος έβαλε την σκια του μπρος το φως. Απόψε ένας άνθρωπος ήταν εδώ για να μου πει να πιστέψω πως το ψέμα ενός ανθρώπου μπορεί να σώσει έναν άλλον άνθρωπο. Να μου πει οτι το ψέμα ''επιβάλλεται''. Άνθρωπε, εσύ επισκέπτη, τί μου ζητάς; Ξέρεις τί μου ζητάς; Άνθρωπε, ξέρεις τί λες; Άνθρωπε ξέρεις τί βάζεις στα λόγια σου; Άνθρωπε... γιατί ήρθες εδώ; Τί ζητάς εδώ; Τί γυρεύεις; Τί θες; Γιατί δεν μου μιλάς για την αυτοθυσία; Γιατί δεν μου μιλάς για τον άνθρωπο που μπορεί να θυσιάσει την δική του ελευθερία για την ζωή, για την ελευθερία όλων; Γιατί δεν μου λες για τα αστέρια άνθρωπε; Γιατί δεν μου λες για την φύση άνθρωπε; Αυτά πες μου άνθρωπε... Πες μου και για τον άνθρωπο. Μην μου μιλάς για επιβολή. του ψέματος, άνθρωπε. Μην μου λες να αφήσω την φωνή μου να σκεπάσει την αλήθεια ,με το ψέμα... Μίλα μου για την ελευθερία. Μην με γεμίζεις με φόβο άνθρωπε. Άσε με να πετάξω. Άσε με να ταξιδέψω. Μην με λες (ψευτο)θεολόγο... άνθρωπε. Μην μου λες ''Κρίμα'' ...άνθρωπε. Μην το λες. Ακούς; Εγώ άνθρωπε σκιρτώ στα λόγια σου αυτά. Κι η ψυχή μου σπάει... ραγίζει. Το νιώθεις αυτό άνθρωπε; Το νιώθουν οι άνθρωποι... Το νιώθουν. Ακούς...;;;; Όταν το βλέμμα σου φορτώνεται με απορία άνθρωπε.... βλέπω τον φόβο στο υγρό των ματιών σου. Βλέπεις τη λάμψη που εξατμίζει το δάκρυ μου, άνθρωπε; Βλέπεις; Αλλά... Γιατί ήρθες εδώ άνθρωπε.. Ήρθες να μου ζητήσεις να μιλήσω για τον Θεό; Θέλεις να ''θεο-λογήσω''; Αυτό μου ζητάς; Τί μου ζητάς άνθρωπε; Τί μου ζητάς να κάνω; Ξέρεις τί μου ζητάς; Μου ζητάς να μιλήσω για τον Θεό; Μάθε, άνθρωπε, οτι για τον Θεό εγώ δεν μιλώ...
Μόνο σιωπαίνω, άνθρωπε.
Ξέρεις γιατί άνθρωπε;
"...Φοβάμαι μήπως δειλιάσει η ψυχή μου
και κρύψω την αλήθεια πιο κάτω απ' την φωνή μου
πιο χαμηλά κι απ' την ανάσα που αφήνω
μα χαλάλι ... ζωγραφιστή στο προσκεφάλι...."
''...Φοβάμαι φοβισμένο να σε δω
Γιατί....
φοβάμαι μήπως και σε λυπηθώ...''
Αλλα....
Δεν φοβάμαι τον φόβο
Γιατί....
Φοβάμαι ....χωρίς λόγο να φοβάμαι...!!
''...Δεν φοβάμαι το λάθος μου εγώ να πληρώσω....
δεν φοβάμαι ΤΟ ΞΕΡΩ δεν μπορώ να γλιτώσω
Δεν φοβάμαι... θα την βρω την Αλήθεια...
Δεν φοβάμαι τον φόβο που είναι μόνο συνήθεια....''
Δεν φοβάμαι... ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ
ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΧΡΩΜΑ
Είμαι ελεύθερος άνθρωπε
Δεν φοβάμαι κανέναν παρά μόνο εμένα
απλά... γιατί φοβάμαι, χωρίς λόγο να φοβάμαι....!!!
04 Ιουλίου 5:30 πμ Προσθήκη σχολίου Αναγνωσμένα σχόλια (3) Αποστολή μηνύματος Μόνιμη σύνδεση Προβολή παραπομπών (0) Δημοσίευση ιστολογίου Απόψε... ένας άνθρωπος χτύπησε την πόρτα μου
Τέρμα τα ψέματα..! Ψέμα. Φόβος. Ανελευθερία.
Κοινή αρχή... και γνώση όλων των ανθρώπων, απανταχού της Γης! Δεν πρέπει να λέμε ψέματα! Γιατί; Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε οτι δεν πρέπει να λέμε ψέματα. Το να ''ψεύδεσαι'' είναι ''κακό''. Αλλά, αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ για ποιόν λόγο δεν πρέπει να λέμε ψέματα; Οι γονείς μας, μας είπαν να μην λέμε ψέματα... οι δασκάλοι μας μας είπαν να μην λέμε ψέματα... τα βιβλία... τα παραμύθια που διαβάσαμε ΄ταν ήμασταν παιδιά....!! Κι εμείς οι ίδιοι, πλέον, λέμε οτι δεν κάνει να λέμε ψέματα...
Αν πούμε ψέματα θα μεγαλώσει η μύτη μας όπως του ξύλινου Πινόκιο και θα έιμαστε άσχημοι και... μπορεί μια μέρα να μας καταπιεί μια φάλαινα! Όποιος λέει ψέματα ''πέφτει μες τα αίματα''! Αν πούμε ψέματα πολλές φορές, τότε δεν θα θα μας πιστεύει ποτέ κανείς πια και όταν θα χρειαστούμε βοήθεια δεν θα έρθει κανείς να μας βοηθήσει. Αυτό δεν έπαθε και ο ψέυτης βοσκός που φώναζε ψεύτικα ''Λύκος, λύκος'', αλλά οταν κινδύνευε το κοπάδι του πραγματικά από λύκο κανείς δεν έτρεξε να τον βοηθήσει! Τα έχασε όλα! Αν πούμε ψέματα δεν θα μας αγαπάει ο χριστούλης ή ο θεούλης! Αν πούμε ψέματα, θα μας κατακεραυνώσει ο Δίας... Αν πούμε ψέματα δεν θα μας αγαπάει η μαμά μας ή ο μπαμπάς μας! Αν πούμε ψέματα δεν θα μας παίζουν οι φίλοι μας! Αν πούμε ψέματα....
Είναι αλήθεια αυτοί οι λόγοι που ''δεν πρέπει'' κανείς να λέει ψέματα; Λόγοι σκοτεινοί. Λόγοι που γεμίζουν τον άνθρωπο με φόβο. Τον φόβο αυτόν της τιμωρίας. Με τον φόβο της απόρριψης. Με τον φόβο της ασχήμας και της φυλάκισης. Με τον φόβο της εγκατάλειψης! Τον φόβο οτι δεν θα μας αγαπούν και θα μας απομακρύνουν! Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν τους ρωτήσεις ποτέ: "Γιατί δεν πρέπει να λέμε ψέματα'', δυσκολεύονται να δώσουν κάποια απάντηση! Συνήθως, λένε γιατί είναι κακό... ή οτι είναι αμαρτία! Ή ό,τι δεν πρέπει. όπως τα παιδιά... που λένε: "Η μαμά λέει να μην λέμε ψέματα! ή ο Θεούλης σε βλέπει από 'κει πάνω και θα σε τιμωρήσει"! ''Γιατί δεν κάνει....'' Όλοι οι λόγοι... που μας είπαν ... για να μην λέμε ψέματα... εστιάζουν στις πιθανές συνέπειες...που θα έχουν οι πράξεις μας!
Αυτό είναι λογικό... Έλεγε ο Ζ.Ζ. Ρουσσό (και όχι μόνο αυτός, υποθέτω) οτι ''κάθε αποτέλεσμα έχει αιτία και οτι πάντα υπάρχει σταθερή σχέση ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα...''(είναι απο τα λιγα -ελάχιστα- που αποφασισα οτι θελω να θυμάμαι απο το βιβλίο ιστορίας που έιχαμε στο Λύκειο!Μια ζωή αναρωτιέμαι για αυτήν την σχέση...). Ναι, όντως.. ένα ψέμα ως αιτία... φέρνει αποτελέσματα. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να αναφέρω οτι το ψέμα επιφέρει πάντα ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ... Όταν λέμε συνέπειες... πάντα εννοούμε τα αρνητικά αποτελέσματα που επιφέρει κάποια αιτία.
Όμως, ποτέ δεν πίστεψα στην ζωή μου οτι ο Θεούλης με βλέπει και θα με ''τιμωρήσει'', οτι οι γονείς μου δεν θα με αγαπάνε... Ούτε και οτι ''αν δεν φάω το φαγητό μου'' θα έρθει να με πάρει ο μπαμπούλας ή ο Ρ. -ένας αγριωπός στην όψη κύριος, που πέρναγε με τα ζωά του τα απογεύματα, έξω από το σπίτι-, όπως μου έλεγαν ο παππούς μου και η γιαγιά μου, στο τραπέζι της κουζίνας του χωριού, όταν μας έβαζαν με τα άλλα ξαδερφάκια να φάμε! Μάλιστα, μόλις έφευγαν τους έλεγα οτι μας λένε ψέματα και οτι δεν πρόκειται να μας πάρει κανείς και οτι μπαμπούλας δεν υπάρχει !! Γελάτε,ε;
Τα πιο μεγάλα ψέματα... ήταν πάντα εκεί στην ζωή μας ... για να μας διδάξουν ότι... δεν πρέπει να λέμε ψέματα...!!! Ξανά και ξανά! Η τέλεια αντίφαση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο κανείς μας δεν ξέρει να πει γιατί πραγματικά δεν πρέπει να λέμε ψέματα! Τί συνέπεια έχει ένα ''ψέμα''! Τί θα λέγατε, εσείς, σήμερα, σε ένα παιδί που σας ρωτάει: "Γιατί;'' Ας πούμε οτι του λέτε συμβουλευτικά: "Δεν κάνει να λες ψέματα''... και εκείνο σας ρωτάει: "Γιατί;" Τί θα απαντούσατε σε αυτό το παίδι; Κι ύστερα, αυτό το ''δεν κάνει'', τί ακριβώς σημαίνει; Προσωπικά...απαντώ... ''για να είσαι ελεύθερος/η''. Ποτέ κανένα παιδί , ύστερα από αυτήν την απάντηση δεν με ρώτησε :''Γιατί..;''.. ''γιατί να είμαι ελεύθερος;"..κανένα....!!!!!!!!!!!!
Ένα παιδί κάνει πάντα τις ''σωστές ερωτήσεις''. Τολμώ να το πω αυτό. Οι άνθρωποι , δεν έχουμε απαντήσεις για τα σημαντικότερα ερωτήματα όλων. Ο φίλος μου ο Φ. κάποια στιγμή είχε πει σε μια συζήτηση.. ''όλοι ψάχνουμε τις σωστές απαντήσεις, αλλά -τελικά-, εμείς οι άνθρωποι μάλλον πρέπει να ψάχνουμε για τις σωστές ερωτήσεις! Πόσο δίκιο είχε! Γνωρίζουμε πολύ καλά χίλιες δυο ψυχολογικές -και άλλες- θεωρίες αυθεντιών, όλοι λίγο πολύ έχουμε να πούμε για το ''οιδιοπόδειο σύμπλεγμα'', για την ''προβολή'' και άλλες (πόσες άλλες) έννοιες από το επιστημονικό πεδίο της ψυχολογίας ή και άλλα. Η προσωπική μου γνώμη είναι οτι όλες αυτές οι ωραιότατες απαντήσεις ''του κουτιού'' τις περισσότερες φορές... κλείνουν μια και καλή τον άνθρωπο στο πιο βαθύ και σκοτεινό κουτί... Πιάνουμε και κρύβουμε τον εαυτό μας πίσω από ένα ''όνομα''... ή μια κατηγορία...και λέμε οτι ''πάσχουμε'' από αυτό ή εκείνο... και πίσω από ένα ''όνομα'' κρύβονται τεράστιες πολύπλοκες θεωρίες. Τα πολύπλοκα πράγματα και οι θεωρίες... δεν είναι πάντα ό,τι καλλίτερο για τον άνθρωπο! Για την ακρίβεια, απέχουν πολύ πάρα πολύ από τον Άνθρωπο...
Δεν θα εστιάσω τόσο στο οτι ''το να ονομάζουμε ένα πρόβλημα, ως αρχή είναι μεν το ήμισυ του παντός, -αλλά το να ονομάσεις απλώς το πρόβλημα ποτέ δεν είναι και η λύση του προβλήματος''! Θα εστιάσω στο εξής: Είναι αλήθεια οτι ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ, είναι μια κατηγορία από μόνος του κάτω από την μεγάλη κατηγορία Άνθρωπος, την οποία αυτή μεγάλη κατηγορία καμιά επιστήμη και κανένας νους δεν θα μπορέσει να αγγίξει! Και φυσικά... κανένας ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ή καμία ΜΑΖΑ δεν μπορεί να κλείσουν εντός τους τον Άνθρωπο!
Στην ερώτηση τώρα! Υπάρχει απάντηση. Η καλύτερα... υπάρχει η ΜΙΑ και μοναδική βέβαιη απάντηση! Ίσως είναι η μόνη ερώτηση στην οποία εγώ τουλάχιστον μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι υπάρχει βέβαιη απάντηση! Το ''ψέμα'' δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να ζει ελεύθερα! Κάθε ψέμα που λέμε ''περιορίζει'' ΠΑΝΤΑ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ελευθερία μας. Με κάποιον τρόπο, πάντα, δρα περιοριστικά.ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ...!!!
Ένα πρώτο μεγάλο ψέμα... είναι το να ισχυρίζεται κανείς οτι λέγοντας ''ψέματα'' βλάπτει μονο και κυρίως τον άλλον. Πρώτα και κύρια ο άνθρωπος βλάπτει τον εαυτό του με κάθε ψέμα που λέει (φυσικά βλάπτει και τον άλλον και το σύμπαν ολόκληρο...να το πούμε έτσι--αλλά αυτό είναι μια άλλη ΣΩΣΤΗ ερωτηση..και δεν ειναι ακριβως το θεμα μας τωρα- ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας και μετά βλέπουμε για τους άλλους). Ένα δεύτερο μεγάλο ψέμα είναι το να ισχυρίζεται κανείς οτι αν πούμε ψέματα, η βλάβη που θα υποστεί ο εαυτός μας προέρχεται από κάποιον άλλον άνθρωπο ή θεό ή πράγμα ή... ή... ή... Οτι πρόκειται δηλαδή για ''τιμωρία''.Το ψέμα που λέω βλάπτει εμένα και πρώτα από όλα εμένα. Το ψέμα που λεει ένας άλλος άνθρωπος βλάπτει αυτόν και πρώτα από όλα αυτόν. Και πάντα υπεύθυνος για τις συνέπειες είναι ΜΟΝΟ αυτό; που λέει το ψέμα!! Μιλάω πάντα στα πλαίσια της ανελευθερίας... Αυτό έιναι άλλωστε και το θέμα μας! Πάντως... από ένα ψέμα... γεννιούνται αμέτρητα...άλλα ψέματα και πάντα μια αλήθεια: οτι δεν πρέπει να λέμε ψέματα και οτι το ψέμα εχει ως συνέπεια την ανελευθερία!
Βέβαια, οι άνθρωποι έχουν φροντίσει να κατηγοριοποιήσουν τα ψέματα! Λέμε οτι "είπα ένα ''αθώο'' ψεματάκι"! Από αυτό και μόνο φαίνεται το εξής παράλογο... οτι χωρίζουμε τα ψέματα σε ΄΄αθώα'' και ''ένοχα''. Αθώα είναι αυτά που δεν μας κάνουν να αισθανόμαστε άσχημα για το ότι είπαμε ψέματα. Τότε, λογικά, ''ένοχα'', θα είναι αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι για το γεγονός οτι είπαμε ψέματα!! Επίσης έχουμε τα ''μικρά'' ψεματάκια και τα ''μεγάλα'' ψέματα! Υπάρχουν και τα ''λευκά'' ψέματα, που συνήθως τα λέμε όταν δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε κάποιον... κι έτσι όταν μας ρωτούν: "Σου αρέσουν τα καινούρια μου παπούτσια'', τότε απαντάμε ''Ναι!"! Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα! Αλλά σκεφτείτε! Με ένα ''λευκό'' ψεματάκι σαν κι αυτό πώς περιορίζουμε την ελευθερία της γνώμης μας, από μονοι μας! Και από αυτό ξεκινώντας, αυτό το απλό, συνεχίζουμε στην ζωή μας και λέμε τέτοια ''λευκά'', για να μην κακοκαρδίσουμε κανέναν! Κι ύστερα, ύστερα... έρχονται κάτι νύχτες που καθόμαστε μόνοι στο δωμάτιο μας με λυπητερή μουσική και αναρωτιόμαστε ''γιατί δεν μας καταλαβαίνει κανείς''. Και ύστερα, πολλές φορές γυρνάμε μια μέρα στον σύντροφό μας ή στην οικογένειά μας και λέμε με πόνο: "δεν με ξέρεις καθόλου''! Και ακόμα χειρότερα... έρχεται μια μέρα που εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε ΄τίοτα για τον εαυτό μας... Γιατί έχουμε πει πολλά ψέματα.Πάρα πολλά ψέματα!
Έχουμε πει οτι ''μας αρέσουν τα παπούτσια του τάδε'', αλλά ποτέ δεν μας άρεσαν.. Έχουμε πει οτι ''μας αρέσει να τρώμε το ανάλατο φαγητό της θείας μας'', αλλά πάντα γκρινιάζαμε για το πόσο ανάλατο είναι. Έχουμε πει οτι ''μας αρέσει ο τρόπος που μας μιλά κάποιος'', έχουμε πει οτι ''είμαστε ευχαριστημένοι από την αγάπη του συντρόφου μας'' για να μην την/τον χάσουμε τάχα... ενώ κάθε βράδυ κλαίμε ακατάπαυστα και κάθε πρωί λέμε στους φίλους μας οτι καθόλου δεν νοιάζεται για ε΄μας!! Έχουμε πει ''οτι είμαστε καλά'' το πρωί στην δουλειά, όταν μας καλημέρισε ο συνάδελφος και ρώτησε ''τί κάνεις'', έχουμε πει οτι ''είμαστε δυστυχισμένοι'' για να τραβήξουμε την προσοχή κάποιου, ''έχουμε πει οτι μας αρέσει αυτό το κούρεμα με τις αφέλειες'' και το κάναμε στο κεφάλι μας γιατί είναι της μόδας...ενώ στην πραγματικότητα... πχ πάντα μας ενοχλούσε (λέω τώρα) να μας φαγουρίζουν τα μαλλιά μας στο μέτωπο...
Αυτά... τα έχουμε πει εμείς... ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ...στους άλλους... και στον εαυτό μας! Δεν είναι τρομερό; Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παραπονιόμαστε, να καταλογίζουμε σε άλλους ή στον
ΤΙΠΟΤΑ δεν χάθηκε ΠΟΤΕ από κανέναν!!
Ένας φίλος μου, ο Σ. κάποτε, πριν χρόνια, μου είχε γράψει ένα cd... Ένα τραγούδι ξεχώριζε... με τους πρώτους του στίχους. Ξεκινούσε έτσι:
"Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανέναν,
ούτε ένα αστέρι δεν ξεστράτισε ποτέ...!''
Για μένα στάθηκαν σωστή αποκάλυψη..! Όμως, πριν διαβάσετε την δική μου σκέψη, αυτή που έκανα στο άκουσμα των στίχων ... θα ήταν όμορφο να σκεφτείτε κι εσείς... γύρω από το νόημα τους...!
Η εικόνα που ζωγραφίστηκε στα δικά μου μάτια ήταν εκείνη του ουρανού του γεμάτου από αστέρια, του έναστρου ουρανού! Αναρωτήθηκα αν κάθε βράδυ όλα τ' αστέρια ήταν πάντα εκεί... Συνειδητοποίησα οτι αυτό δεν μπορούσα να το γνωρίζω... Κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει... Ασύλληπτη η απειροσύνη... Μπορούσα, όμως, να πω με βεβαιότητα οτι ορισμένα αστέρια ήταν πάντα εκεί. Οι λεγόμενοι αειφανής αστέρες είναι πάντα ''στην θέση τους'' όταν τους αναζητήσουμε. Ύστερα, άλλοι, οι αμφιφανείς, είναι ορατοί ανάλογα με την εποχή. Αλλά όταν έρθει ο καιρός τους είναι πάντα εκεί και για χρόνια τα βλεπει κανείς στην θέση τους... σε ένα ''κομμάτι ουρανου''... Λέω ανάλογα με την εποχή, μια και λόγω της περιφοράς της Γης γύρω από τον ήλιο... η θέση από όπου παρατηρούμε το ουράνιο στερέωμα αλλάζει! Έτσι, όμως, κατα την διάρκεια μιας συγκεκριμένης εποχής δεν μπορούμε να δούμε ορισμένα αστέρια! Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι τα αστέρια δεν είναι στην θέση τους! Άλλωστε, υπάρχουν και αφανείς αστέρες, που ποτέ δεν είναι ορατοί από την Γη, αλλά είναι πάντα εκεί! Πώς στον κόσμο μας... όλα έχουν τη θέση τους ! Τί αρμονία, τάξη και τί ομορφιά!
Πράγματι, ορισμένα αστέρια δεν ''ξεστρατίζουν ποτέ'' είναι πάντα εκεί... στον ουρανό! Τον Άυγουστο, για παράδειγμα, αφού ο ήλιος έχει δύσει και σουρουπώνει μπορείς να δεις με ευκολία -ακριβώς απέναντι απο το σημείο όπου είχε δύσει ο ήλιος- τον αστερισμό της Κασσιόπης, με τα πέντε αστέρια της στις κορυφές ενός ανάποδου Μ, γερμένου προς τ'αριστερά !! Πάνω από αυτήν προς τα αριστερά της, αχνοφέγγει Ο Πολικός Άστέρας (που δείχνει την κατεύθυνση του Βορρά) και μένει μέχρι το ξημέρωμα (4:00πμ) εκεί (γιατί βρίσκεται σχεδόν πάνω στον βόρειο πόλο του ουρανού). Κι ύστερα, αριστερά από τον Πολικό Αριστέρα... λάμπουν δυνατά τα επτά αστέρια της Μεγάλης Άρκτου...!! Η Μεγάλη Άρκτος συναποτελείται από περισσότερα αστέρια, αλλά αυτά τα επτά δεσπόζουν και μαρτυρούν τη θέση της Μ. Άρκτου με την λάμψη τους...
Όμως, τί γίνεται με εκείνα τα αστέρια που πέφτουν; Αυτά τα αστέρια σίγουρα θα ''ξεστρατίζουν'', σκέφτηκα...! Και.. τί γίνεται με τις Βροχές Αστεριών, όταν πολλά αστέρια μαζί ... που ανήκουν κάθε φορά σε διαφορετικούς αστερισμούς... πέφτουν; Και τί γίνεται με τους διάττοντες αστέρες, αυτούς τους κόκκους διαστημικής σκόνης, της προερχόμενης πχ από κομήτες... που διαφέρουν από εκείνους που θα λέγαμε ''μόνιμους'' και εμφανίζονται ξαφνικά να κινούνται σαν φλόγες για ένα ή και δύο λεπτά μες τον ουρανό και ύστερα ''χάνονται'' ξανά... Αλήθεια... χάνονται; Χάνει ο Κόσμος τα αστέρια του;
Αναρωτήθηκα λοιπόν που να πηγαίνουν αυτά τα αστέρια όταν ''πέφτουν''... Ειδικά όταν ξέρεις οτι αυτοί οι αστέρες τις περισσότερες φορές είναι πολύ μεγαλύτεροι από την Γη..., δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς... Άλλα εκρήγνυνται και σκορπίζουν τα κομμάτια τους -τα οποία μπορεί να φτάσουν και στην Γη, αλλα εξατμίζονται και έτσι μπαίνουν σε μια άλλη κατάσταση της ύλης, άλλα προσκρούουν... Ένα, όμως, μόνο ήταν σίγουρο... οτι όλα, όπου κι αν πήγαιναν, όπως κι αν διαμορφώνονταν, δηλαδή με την μία ή την άλλη μορφή... δεν ''χάνονταν'' πάλι ήταν ''κάπου'' μες τον Κόσμο !! Εξακολουθούσαν να είναι κάπου ...
Θυμήθηκα την τελευταία φορά που είδα ένα αστέρι να πέφτει... Πώς μπορούσα να λέω οτι έπεσε, αλλά κυρίως, πώς μπορούσα να λέω οτι ''χάθηκε''; Ή ακόμα-ακόμα... πως θα μπορούσα να νιώσω λύπη γι'αυτό...; ''Έπεσε'', αλλά αυτό δεν ήταν λάθος... Συνέβη αυτό που έπρεπε να συμβεί... εκείνη την στιγμή... Το αστέρι ακολουθούσε την πορεία του, δεν ξεστράτισε από αυτήν...Απλά, έκανε τον δρόμο του! "Κανένα. αστέρι δεν ξεστρατίζει ποτέ'', τελικά! Είναι αλήθεια! Ακόμα, ''χάθηκε'' απ' τα μάτια μου, ίσως, αυτό το αστέρι... Όχι, όμως, από τον κόσμο, απ' το σύμπαν... Για μια στιγμή εμφανίστηκε ίσως, για λίγο μπορούσα να το βλέπω να κάνει τον δρόμο του...! Ίσως, ακόμα, για μια στιγμή μπόρεσα να συνειδητοποιήσω οτι μοιράστηκα την πορεία του... Αλλά, όταν έπαψα να το βλέπω, δεν σημαίνει οτι αυτό ''χάθηκε''. Σημαίνει οτι είναι εκεί που πρέπει να είναι... με την μορφή που πρέπει να είναι... "Τίποτα δεν χάνεται ποτέ από τον κόσμο τελικά!". Είναι αλήθεια... Η Φύση φαίνεται να το ξέρει καλά αυτό... Ο Κόσμος...!
Συνεχίζω...λέγοντας...
Η Φύση, όμως, είναι ο καλύτερος δάσκαλος...! Για τον άνθρωπο! Άνθρωποι είμαστε εμείς. Αλλά, εμείς... εμείς... νιώθουμε θλίψη. Εμείς νιώθουμε πόνο... Εμείς..εμείς..εμείς... Γιατί, εμείς δεν ξέρουμε. Εμείς ξεχνούμε... την Φύση, αλλά Εκείνη εξακολουθεί να μας κλείνει μέσα της... Να μας αγκαλιάζει! Η Φύση μας διδάσκει την αληθινή αγάπη... με τους τρόπους της...
΄
Αν στην ζωή μας βιώνουμε πόνο ή στεναχώρια, αυτό -τις περισσότερες φορές- συμβαίνει όταν βιώνουμε αυτό που με μια λέξη θα περιγράφαμε ως ''απώλεια''! Αισθανόμαστε οτι ''χάνουμε'' από κοντά μας ανθρώπους, αντικείμενα, καταστάσεις... Αυτό συμβαίνει συχνά, με διάφορους τρόπους, υπό διάφορες συνθήκες και για διάφορες αιτίες. Πονάμε λιγότερο ή περισσότερο κάθε φορά... Απογοητευόμαστε, πικραινόμαστε... σκοτεινιάζει μέσα μας και γύρω μας... Πολύ περισσότερο δε, όταν αυτή η ''απώλεια'' παίρνει την μορφή της εγκατάλειψης. Τότε νιώθουμε οτι μας εγκαταλείπουν μόνους. Η ευθύνη καταλογίζεται σε κάποιον άλλον... και νιώθουμε οτι χάνουμε τον έλεγχο! Κατηγορούμε τον εαυτό μας ή και τους άλλους... Αισθανόμαστε αδικημένοι... από τους άλλους και ακόμα χειρότερα αισθανόμαστε αδικημένοι από την ίδια την ζωή! Πόνος και θλίψη....
Αλλά... αλήθεια... γιατί δεν βλέπουμε οτι ''τίποτα δεν χάνεται ποτέ από κανέναν''... Οτι όλα επιστρέφουν εκεί, από όπου ήρθαν και έφτασαν σε εμάς... όλα και όλοι έχουν την πορεία τους... Αλλά ποτέ κάνεις και τίποτα δεν χάνεται...Από κανέναν! Όπως συμβαίνει με τα αστέρια... Δεν χάνονται, δεν ξεστρατίζουν! Αυτό ''φωνάζει'' η Φύση! Ας την ακούσουμε! Κι αν όλα είναι σαν τα αστέρια... τότε... οι άνθρωποι που έρχονται σαν διάττοντες στην ζωή μας με την λάμψη τους... εμφανίζονται για λίγο και ύστερα απλά συνεχίζουν την πορεία τους, αλλά δεν χάνονται...! Άλλοι, σαν τους αμφιφανείς, εμφανίζονται ''στην ώρα τους'', άλλοι σαν τους αφανής αστέρες είναι εκεί για εμάς, αλλά ποτέ δεν τους βλέπουμε... Αν μια ζωγραφιά, ένα τραγούδι... λίγες λέξεις φτάνουν σε εμάς... κι ύστερα απλά... φεύγουν και συνεχίζουν την πορεία τους... Αν όλα αυτά τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν... κι ύστερα θαρρούμε σφαλερά οτι ''τα χάνουμε'' με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...-λέω αν- σκεφτόμασταν οτι η αλήθεια έιναι οτι τίποτα δεν χάνεται ποτέ από κανέναν και οτι όλα επιστρέφουν εκεί από όπου ήρθαν ή απλώς συνεχίζουν την πορεία τους!
Και κάπως έτσι... αναρωτιέμαι... Αλήθεια, μπορούμε να πούμε οτι τα αστέρια ανήκουν στον ουρανό; Ή αν ανήκουν κάπου, μπορεί κανείς να προσδιορίσει πού; Έχει ο δάσκαλος-Φύση τίποτα δικό του, να του ανήκει; Όχι! Απλώς όλα... αρμονικά συνεργάζονται στο Σύμπαν... Έτσι... τίποτα δεν είναι δικό μας... Τίποτα δεν μας ανήκει! Τίποτα δεν μας αφαιρείται! Αυτό είναι αλήθεια! Όλα τα υπόλοιπα, όσα νομίζουμε, είναι μονάχα πλάνη. Και μόνο η πλάνη φέρνει πόνο και θλίψη και άσχημα, αρνητικά συναισθήματα... Η Φύση διδάσκει οτι τίποτα δεν ανήκει πραγματικά σε κάνεναν... Οτι τίποτα δεν χάνεται... Οτι τίποτα δεν ξεστρατίζει εντός της... Κάθε πόνος και θλίψη συμβαίνει όταν εμείς ''ξεστρατίζουμε'' από όσα μας διδάσκει η φύση! Κανένα τέτοιο ''ξεστράτισμα'' δεν θεωρείται ΦΥΣΙΟλογικό!! Και όλα λειτουργούν αρμονικά και ρυθμικά και χαρούμενα, όταν συγχρονιζόμαστε και μιμούμαστε την Φύση! Αυτό να το θυμάστε κάθε φορά που νιώθετε αυτό που λέμε πόνο και πάει να σας ρουφήξει η δυστυχία.. Κι ο πόνος να σταματά...
Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κατανοήσει αυτά και αγνοεί την Φύση.... παύει να αισθάνεται αληθινά ελεύθερος. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων ίσως! Ό,τι πονάει... ό,τι δεν χαρακτηρίζεται από αρμονία, ό,τι καταστρέφει και ταράσσει μέσα σας την ηρεμία... αυτό ποτέ δεν είναι αγάπη...!Ακόμα, όταν σας καταβάλλει ο πόνος... να θυμάστε οτι εσείς έχετε ''ξεστρατίσει''.... αλλά ο ''δρόμος'' είναι πάντα εκεί και η πορεία, πορεία... Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, νομοτελειακά... η Φύση μας φέρνει πάλι σε αυτήν...! Να θυμάστε! Αυτό κάνω κι εγώ.
29 Ιουνίου 10:23 μμ Προσθήκη σχολίου Αναγνωσμένα σχόλια (10) Αποστολή μηνύματος Μόνιμη σύνδεση Προβολή παραπομπών (0) Δημοσίευση ιστολογίου Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανέναν...
Παγωτό με φρούτα ή χωρίς; Καφέ γλυκό ή μέτριο;Συνειδητά ή Μηχανικά ;
Απόψε έλαβα ένα όμορφο μήνυμα που τελείωνε με τα ακόλουθα:
ΟΜΩΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ''ΑΝΘΡΩΠΟΣ''?...ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ''ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
Έτσι θυμήθηκα τις προάλλες, όταν είχα βγει με φίλους για μια απογευματινή βόλτα. Κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο μέχρι που αποφασίσαμε να πάμε σε μια καφετέρια στη Βούλα, κοντά στη θάλασσα... Και πήγαμε... Ήταν απόγευμα, την ώρα που έδυε ο ήλιος... Ήταν πολύ όμορφα. Είχε πολύ κόσμο, αλλά συνέβη τελικά να ''αδειάσει'' ένα τραπέζι από εκείνα που ήταν μπροστά στη θάλασσα.. Περιμέναμε λίγη ώρα, ώσπου να έρθει ο σερβιτόρος να μαζέψει και να καθαρίσει το τραπέζι και φυσικά να παραγγείλουμε. Τελικά, ύστερα από ένα λογικό χρονικό διάστημα αναμονής, ήρθε ένας νεαρός και άφησε νερά στο τραπέζι μας. Μετά από λίγο έφτασε και ο σερβιτόρος με το μηχανάκι για τις παραγγελίες.
Ο Θ. και η Α. σε όλη την διαδρομή έλεγαν οτι ανυπομονούσαν να φτάσουμε για να φάνε μια φρουτοσαλάτα... Όμως στον κατάλογο δεν αναφερόταν πουθενά η φρουτοσαλάτα. Είχαν αποφασίσει και οι δύο ότι, σε περίπτωση που πράγματι δεν είχε φρουτοσαλάτα, θα έπαιρναν ένα παγωτό με τέσσερις διαφορετικές γεύσεις, σιρόπι, μπισκοτάκια και φρούτα... Ομολογώ οτι κοιτούσαν την φωτογραφία και τους έτρεχαν τα σάλια... Τόσο λαχταριστό ήταν. Σωστός πειρασμός. Ήταν το ακριβότερο από όλα... Λογικότατο !! Εγώ από την πλευρά μου, σε όλη την διαδρομή ήθελα ένα ζεστό καπουτσίνο με κανέλα. Όταν, όμως, είδα οτι καθίσαμε στο συγκεκριμένο μαγαζί, αποφάσισα οτι θα φάω και κέικ σοκολάτας με παγωτό βανίλια και σιρόπι βύσσινο. Τις περισσότερες φορές, όταν πάω στην συγκεκριμένη καφετέρια, η οποία έχει υποκαταστήματα σε όλη την Αθήνα, τρώω αυτό το γλυκό... Μου αρέσει πολύ αυτός ο συνδυασμός. Η αλήθεια είναι οτι είναι και το μόνο γλυκό που τρώω σε καφετέρια... (σε κάποια νησιά -κυρίως νησιά- τρώω και σουφλέ σοκολάτας με παγωτό...μιαμ ..μιαμ)
Ο σερβιτόρος, ένας νέος άντρας γύρω στα 30 ήταν πλέον στο τραπέζι μας. Η Α. ρώτησε αν έχει φρουτοσαλάτα. Η απάντηση που πήρε ήταν αρνητική και η απογοήτευση στο πρόσωπό τους διάχυτη. Είπε τότε οτι θέλουν δύο παγωτά... μπλα μπλα μπλα, τα περιέγραψαν. Άνοιξαν και τον κατάλογο και έδειξαν και οι δύο στον σερβιτόρο το παγωτό που θέλουν, το οποίο έιχε και ένα περίεργο όνομα που τώρα μου διαφεύγει. Όλα καλά... Κι έφτασε η σειρά μου. Είπα οτι θέλω το κέικ σοκολάτας με παγωτό βανίλια. Και σιρόπι βύσσινο. Ο σερβιτόρος, τότε, είπε οτι δεν μπορούν να βάλουν σιρόπι βύσσινο. Του είπα με στόμφο οτι δεν πειράζει και οτι ''τότε'' δεν το θέλω... Και γύρισα από την άλλη. Τότε εκείνος γύρισε και μου είπε οτι ''ένταξει, μπορούν να βάλουν σιρόπι βύσσινο''. ''Ωραία, τότε'' είπα εγώ και παρήγγειλα και τον καπουτσίνο με κανέλα. Και ο σερβιτόρος έφυγε.
Ο Θ. και η Α. ξέσπασαν σε γέλια... Και μου έλεγαν οτι είχα ''πολύ πλάκα'' που είπα ''τότε δεν το θέλω''... σαν παιδί... Ομολογώ οτι είχαν δίκιο... Και φυσικά δεν το ''πήρα στραβά''. Ξέρω και ξέρουν οτι δεν ήταν θέμα ''παραξενιάς'' ή ''κακομαθημένου παιδιού''. Γνωριζόμαστε από τις κούνιες μας κυριολεκτικά... Απλά είχε όντως πλάκα εκείνη την στιγμή, γιατί γενικότερα γελούσαμε όλη την ώρα (πράγμα σύνηθες για μας!). Τα διευκρινίζω αυτά τώρα, απλά διότι έχει επικρατήσει όσοι εκφράζουν αυτό που πραγματικά θέλουν και το ζητούν να κατηγοριοποιούνται είτε ως ''παράξενοι-ιδιότροποι'' (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή ως ''παιδιά''. Αυτό, όμως είναι ένα άλλο θέμα, που θα το κρατήσω για το τέλος... ως ''κερασάκι στην τούρτα''...
Τους εξήγησα οτι μπορεί να είχα πλάκα... αλλά το θέμα δεν ήταν και τόσο αστείο... Τους εξήγησα οτι αντέδρασα έτσι, διότι ήθελα να φάω κάτι πολύ συγκεκριμένο και οτι το συγκεκριμένο κέικ σοκολάτα με παγωτο μου αρέσει ΚΥΡΙΩΣ σε συνδυασμο με το σιρόπι του... πράγμα που το ξέρουν πολύ καλά και αυτοί, γιατί συνηθίζαμε να το τρώμε όλοι σε μια άλλη καφετέρια με υποκαταστήματα, μέχρι που δυστυχώς το κατάργησαν από τον κατάλογό τους... Επίσης, ότι προσωπικά θεωρώ οτι είναι σημαντικό να ξέρει ένας άνθρωπος ''τί θέλει'' και ''τί δεν θέλει'' ανά πάσα στιγμή. Και αφού το αποφασίσει συνειδητά να εμμείνει σε αυτό και να μην παρασύρεται σε ό,τι άλλο... Και πως αυτό πρέπει να το κάνει κανείς ανα πάσα στιγμή για όλα τα θέματα, τα τόσο απλά όσο αυτό, όσο και για τα σύνθετα. Και να επιλέγει ανά πάσα στιγμή με το τί θα συμβιβαστεί και με το τί όχι. Και οτι στην προκειμένη περίπτωση δεν ήθελα να ''συμβιβαστώ'' και αυτό ήταν η επιλογή μου, ίσως απλά επειδή ήθελα να φάω αυτό το συγκεκριμένο πράγμα.
Εκτός αυτού, τους είπα οτι δεν είναι σωστό για ένα μαγαζί να υποτιμούν τον πελάτη με τέτοιον τρόπο επειδή απλά ''προφανώς'' δεν προλαβαίνουν να αναλωθούν στις ''λεπτομέρειες'' που έχει μια παραγγελία (τακτική του ''γαρνιτούρα λαχανικά λέει το πιάτιο; ποιός τα βάζει αυτά τώρα... μες τον ''πανικό''!). Συμπλήρωσα οτι έχω εργαστεί πριν 10 χρονια εστω κι εγώ σε καφετέριες και σε εστιατόρια και οτι γνωρίζω πολύ καλά οτι ενδέχεται να ''υπάρχει εντολή'' από τον μπουφέ για τους σερβιτόρους να μην ''παίρνουν'' τις ''δύσκολες'' προς ετοιμασία παραγγελίες (προς θεού, ένα ζούληγμα στο μπουκάλι είναι το σιρόπι βύσσινο--όχι πίνακας ζωγραφικής) όταν έχει πολλή δουλειά και γι'αυτό ''θύμωσα'' και αντέδρασα και αρνήθηκα (αλλά και να μην γνώριζα΄όλα αυτά πάλι θα αρνιόμουν πολυ απλά γιατί ήξερα τί ακριβώς θέλω...). Σημασία, λοιπον, έχει να πάνε όλα γρήγορα στον πελάτη έστω και λειψά... ή ''ατελή''... Η τακτική αυτή εφαρμόζεται συνήθως για να μην φύγει κανείς πελάτης και έτσι να ''πουλήσουν'', (σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ειλικρινά, ουδέποτε έκανα κάτι τέτοιο όσο υπήρξα σε τέτοιους χώρους... Σε ανάλογες περιπτώσεις έλεγα: παιδιά, αυτό πάρτε το και πηγαίνετέ το εσείς έξω, εγώ δεν το πάω! Ή έλεγα στον πελάτη πως έχουν τα πράγματα ευθύς εξαρχής...για να καθορίσει την επιλογή του-- ). Και έκλεισα λέγοντάς τους οτι πολλες τέτοιες αλυσίδες τώρα τελευταία δίνουν bonus στους σερβιτόρους για τα ''πιάτα'' που ''πουλάνε'' ρωτώντας: "Θα θέλατε μήπως να συνοδεύσετε τον καφέ σας με κάποιο γλυκό;'' (απάντηση: ωχ! πάλι καλά που είστε κι εσέις.. παραλίγο να το ξεχάσω.. μόλις με σώσατε από την καταστροφή...!!)
Σε αυτές τις ερωτήσεις συνήθως οι άνθρωποι απαντούν ''μηχανικά''... Τις περισσότερες φορές λένε ΝΑΙ... γιατί ο εγκέφαλος δεν θέλει και πολύ, ''μηχανικά'' στο άκουσμα της λέξης και μόνο ''γλυκό'' να εκκρίνει τα χημικά του και να καταλάβει όλο το ''σύστημα''. Αν ίσχυε το αντίθετο... θα είχαν πάψει να το κάνουν αυτό στα μαγαζια. Λέω κάτι παράλογο; Αλλά αυτοί μαλλον ξέρουν πιο πολλά από εμάς για εμάς... απ'ό,τι εμείς... Αν ο καθένας από εμάς όριζε τον εαυτό του και ήξερε τί πραγματικά ήθελε... δεν θα είχαν αποτελέσματα οι ''ευγενικές'' προτάσεις...
Με τα πολλά ο σερβιτόρος καταφτάνει με τον τεράστιο δίσκο του. Αφήνει το κέικ και το καπουτσίνο στο τραπέζι. Η κανέλα έλειπε (άλλωστε, 8 στους 10 σερβιτόρους, στατιστικά ξεχνούν την κανέλα...). Αφήνει και τα παγωτά. Καλη όρεξη λέει.. μισή σε έμας και μισή μάλλον σε ένα διπλανό τραπέζι, αφού, πριν καλά-καλά τελείωσει την ευχή του, είχε αρχίσει ήδη να αποχωρεί με τον δίσκο του... Και τότε όλα αρχίζουν...
Καθώς αδειάζω ζαχαρίτσες στον καφέ παρατηρώ οτι ο Θ. και η Α. κοιτούν τα πιάτα τους και ύστερα αλληλοκοιτάζονται... με απορία.. ''Πού είναι τα φρούτα;"... λένε σχεδόν με ένα στόμα μια φωνή. Κι ύστερα εναλλάξ: "Πού είναι οι φράουλες;", ρωτάει η Α. "Πού είναι η μπανάνα;'', ρωτάει ο Θ. Πιάνουν τον κατάλογο, για να σιγουρευτούν οτι έχουν παραγγείλει το σωστό παγωτό. Θεωρώ οτι αυτή είναι μια χαρακτηριστική αντίδραση εκείνου που έχει ασυνείδητα ενστερνιστεί τον ρόλο του''θύματος''. Ένα σωστό ''θύμα'' , τείνει πάντα να πιστεύει οτι αυτό έχει κάνει λάθος και οτι αυτό φταίει. Ακόμα κι όταν έχει μελετήσει τον κατάλογο μισή ώρα, προτού καταλήξει στην επιλογή του. Έτσι φανερώνεται και αποδεικνύεται, αν θέλετε, οτι ευθύς εξαρχής δεν ήταν 100% συνειδητό στην επιλογή του και καταλήγει να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι ακόμα που αποδεικνύεται, -για να το δούμε και από μια άλλη πλευρά- είναι οτι ορισμένοι ασυνείδητοι, μας κάνουν να αμφισβητούμε τα λογικά, τα προφανή, τον ίδιο μας τον εαυτό... Ακόμα και τώρα έχω την εικόνα στα μάτια μου, όπου τα δάχτυλά τους δείχνουν μία τις μπάλες της φωτογραφίας και μία αυτές στο πιάτο τους, αφενός για να δουν αν όντως είναι τέσσερις, αφετέρου για να εξακριβώσουν μία προς μία, αν οι γεύσεις είναι ίδιες. Καταλήγουν τελικά, ύστερα από εξονυχιστική εξέταση! Πόρισμα: δεν μας έφεραν λάθος πιάτα, το παγωτό είναι ίδιο, ΑΛΛΑ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ...!!! Κατά τ' άλλα το παγωτό είναι το ''ίδιο''... Δεν μιλώ... μόνο αναρωτιέμαι... Ως προς τί τόση έκπληξη και απορία... όταν τους έχω ήδη πει... όοοοοολα αυτά...!! Τελικά, ευτυχώς, ο Θ. φωνάζει τον σερβιτόρο. Έρχεται... Του λένε οτι το παγωτο δεν έχει φρούτα... ''φραόυλες, μπανάνες, ακτινίδιο...λέει ο κατάλογος''! Τότε ο σερβιτόρος λέει: "Ναι, δεν έχει... λόγω...εποχής''. "Δεν έχει μπανάνες αυτήν την εποχή..;;;'', ρωτάει η Α. υπαινικτικά (είναι εισαγωγής πάντα, όπως και τα ακτινίδια). Ταυτόχρονα σχεδόν... λέμε με ένα στόμα μια φωνή ο Θ. κι εγώ: "Τί λέτε; Δεν έχει φράουλες Μάη μήνα;"... συνεχίζει ο Θ.: ''Σοβαρολογείτε, τώρα;;;'' και αμέσως εγώ έντονα: '' Έχει φράουλες τον Μάϊο''... (διότι, είναι η εποχή τους...!) Ο Σερβιτόρος φεύγει... Τα παιδιά μένουν με τα ''ιδια'' παγωτά... Με κοιτούν... Τους υπενθυμίζω οτι έχουν ΕΠΙΛΟΓΗ... Αν θέλουν μπορούν να τα επιστρέψουν... και να πάρουν κάτι άλλο... Δεν μπορεί κανείς να τους στερήσει αυτό το ''δικαίωμα''. Αναφαίρετο καθότι. Δεν μπορεί κανείς να τους υποχρεώσει να φάνε κάτι που δεν θέλουν. Αλλά ούτε και είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν τόσο ακριβά τέσσερις μπάλες παγωτό σε ένα τεράστιο πιάτο... με δυο ή τρεις σταγόνες σιρόπι...(αν και αυτό είναι το λιγότερο). Τα πρόσωπά τους έχουν πια μια όψη λύπης και απογοήτευσης... Αποφάσισαν να κρατήσουν τα παγωτά... Αποφάσισαν να συμβιβαστούν, γιατί όπως είπαν ''άντε να περιμένεις πάλι'', "και ποιος ξέρει αν πάρουν κάτι άλλο πώς θα είναι'' και ''δεν πειράζει, τί άλλο να πάρουμε τώρα..''... Έφαγαν εντούτοις το παγωτό γκρινιάζοντας πότε- πότε... !!
Ήρθε ή ώρα να φύγουμε. Φεύγοντας αφήνω πουρ-μπουάρ στο τραπέζι. Ο Θ. μου λεει "Τί κάνεις, παιδάκι μου. πας καλά;" Του εξηγώ... πως ''ό,τι κι αν συνέβη, ο σερβιτόρος είναι εδώ εργαζόμενος και έχει ταλαιπωρηθεί απίστευτα... σήμερα με όλον αυτόν τον κόσμο! Δεν ευθύνεται καθόλου αυτός που ο επιχειρηματίας/αφεντικό είτε δεν είναι ικανός να προμηθεύσει σωστά το μαγαζί του, είτε δεν είναι ικανός να κάνει σωστή εκλογή προσωπικού για τον μπουφέ, είτε δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τί συμβαίνει με το μαγαζί του, ή είναι τόσο ασυνείδητος ώστε να λέει στον υπάλληλο μαζί με τις κακοφτιαγμένες παραγγελίες και τα λοιπά κακώς κείμενα να ''σερβίρει'' και ένα τόσο αφελές και χυδαίο μαζί ψέμα στον πελάτη... ώστε να δικαιολογηθέι... ΑΛΛΑ, ο σερβιτόρος ευθύνεται για το οτι ψεύδεται, υποτιμά την νοημοσύνη μας, ξεχνά οτι έχει απέναντι του συνανθρώπους του, οτι αύριο θα του ''κάνουν το ίδιο'', οτι είναι ντροπή να λέει ΄τετοιο ψέμα, οτι δεν σκέφτηκε καν αυτό που έιπε, αλλα μόνο παπαγάλισε... και οτι τελικά... εμείς δεν είμαστε εδώ για να τον τιμωρήσουμε... Και οτι το μάθημά του το πήρε... με την ντροπή που ένιωσε όταν ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΜΕ έστω στο ψέμα του. Αυτό είναι αρκετό... Ας ελπίσουμε και οι δύο οτι δεν θα αρκεστεί στον να σκαρφιστέι ένα πιο πιστευτό ψέμα... την επόμενη φορά... Και ας το ελπίσουμε, γιατί είναι δεδομένο... οτι πάλι θα νιώσει ντροπή για το θέμα...και θα συνεχίσει να νιώθει κάθε φορά που το κάνει... Θα φροντίσει το σύμπαν γι' αυτό... Έχει τους νόμους και τους τρόπους του... '' Εγώ πάντως εκείνη την ώρα έκανα αυτό που ήθελα, αφού βεβαιώθηκα πρώτα μέσα μου οτι δεν το κάνω επειδή φοβάμαι κατά βάθος οτι αν δεν το κάνω... ύστερα από όλα αυτά... θα κακοχαρκτηριστώ... από τον σερβιτόρο... ,αλλά επειδή αυτό θέλω!
Αυτά... λοιπόν... Έχω κατα νού και άλλα περιστατικά ανάλογα... Αλλά δεν έχουν σημασία άλλες λεπτομέρειες... Η ουσία είναι οτι ...
Δεν είναι ό,τι καλλίτερο να ξεκινάς για φρουτοσαλάτα και να τρως σκέτο παγωτό... Να ξεκινάς για έναν καφέ και να καταλήγεις να τον ''συνοδεύεις'' με ένα γλυκό. Να ξεκινάς για ένα σάντουιτς και να καταλήγεις να παίρνεις και πατάτες και αναψυκτικό...
Επειδή απλά στο θύμησε κάποιος, (ε, ναι μήπως και το είχες ξεχάσει οτι έχεις και αυτήν την επιλογή)...! Η αλήθεια είναι οτι όταν είμαστε ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ , πράγμα το οποίο σημαίνει οτι εμείς οδηγούμε τον εαυτό μας και κανένας άλλος... είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Ακούγεται σαν ψέμα... αλλά δεν είναι. Ακούγεται σαν ψέμα το οτι το να ελέγχει και να καθοδηγεί τον εαυτό του κάποιος είναι ''ελευθερία'' αλλά αλήθεια σας λέω δεν είναι καθόλου έτσι. Όταν ακούμε τί μας ζητάει ο εαυτός μας ανά πάσα στιγμή, τότε ποτέ ο έλεγχος του εαυτού μας δεν είναι δεσμευτικός. Δεσμευτικός γίνεται όταν προσπαθούμε να επιβάουμε κάτι στον εαυτό μας που δεν είναι ο εαυτός μας. Και αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο την ίδια στιγμή, για να καταλαβαίνουμε πότε είμαστε ο εαυτός μας και πότε όχι. Και πρέπει ανα πάσα στιγμή να είμαστε σε ετοιμότητα να ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΑΣ ... και να μην αντιδράμε ποτέ μηχανικά, δίχως σκέψη... υποτάσσοντας την ψυχή, το πνεύμα μας στην ουσία στο σώμα μας. Και λέω για το ''σώμα'' όχι επειδή το σώμα είναι κάτι υποδεέστερο και κατατρεγμένο. Καθόλου δεν το πιστεύω αυτό... Αντίθετα, είναι τόσο σημαντικό, ίσως και ακόμα σημαντικότερο αφού όπως λένε είναι ''ο ναός της ψυχής΄΄...!! Το λέω γιατι το σώμα μας, όπως λέει και ο φίλος ή η φίλη στο μήνυμα, είναι ένας ζωντανός οργανισμός... ο οποίος λειτουργεί με συγκεκριμένους τρόπους... εννοείται μέσω του εγκεφάλου και των χημικών διεργασιών... Για την ακρίβεια με τους τρόπους που έχει συνηθίσει ... που έμεις το έχουμε μάθει ... Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα... που αξίζει να ερευνήσει κανείς. Ίσως κάποια άλλη φορά... να γράψω για μια σχετική ταινία που έχω κατα νου!
Και θα κλείσω λέγοντας οτι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά δύο θέματα... Να τα πάρουμε αρκετά σοβαρά... http://mixmysalad.blogspot.com/2009/04/click-here-for-more-teenage-boy.html ,
Το πρώτο είναι οτι πρέπει να βγούμε από την πλάνη οτι το να λέει και να εκφράζει κάποιος αυτό που θέλει και να εμμένει σε αυτό δεν είναι ''παραξενιά'' δεν είναι ''ιδιοτροπία''... Αντιλαμβάνομαι πλέον οτι πρόκειται για έναν φόβο... Οτι θα μας κακοχαρακτηρίζουν... ή ό,τι άλλο... Μπροστά σε αυτόν τον φόβο μένουμε άπραγοι, άλλοτε συμβιβαζόμαστε χωρίς πραγματικά να το θέλουμε... , άλλοτε επειδή νιώθουμε οτι δεν υπάρχει επιλογή... Πάντα υπάρχει επιλογή... Επιλογές... Είναι γεγονός... Και αν αυτό ακούγεται εγωιστικό...καθόλου δεν είναι.. Το λέω αυτό γιατί... όταν δεν κάνουμε αυτό που έχουμε επιλέξει και θέλουμε --προσέξτε οτι μιλάω πάντα σε πλαίσια λογικά, σε πλαίσια αγάπης,αλήθειας και καλής προαίρεσης.. μέσα στα οποία δεν βλάπτουμε ουτε τον εαυτό μας ούτε τους συνανθρώπους μας--..έλεγα οτι αν δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε, τότε πχ νιώθουμε θυμό... ο οποίος συχνά μένει εντός μας...φαινομενικά προσωρινά- μέχρι που αργότερα... βγάζουμε τον θυμό μας σε κάποιον άλλον και μένουμε να αναρωτιόμαστε και εμείς και αυτός ο κάποιος "μα τί έπαθα/έπαθες πάλι''...!! Πέρα από αυτό όμως.... όταν είμαστε ο εαυτός μας και επιλέγουμε συνειδητά και εμμένουμε και υπερασπιζόμαστε την επιλογή μας γιατί είναι πηγαία... με την στάση και τον τρόπο ζωής μας δίνουμε το παράδειγμα... Αλήθεια... ! Το οτι δεν είμαστε παράξενοι... εμείς το γνωρίζουμε... Γρήγορα θα το καταλάβουν και οι άλλοι... Το οτι έχουμε δίκιο επίσης. Γιατί την ίδια Δικαιοσύνη ενστερνιζόμαστε όλοι, μια αίθηση της δικαιοσύνης που πηγάζει από μέσα μας... Γιατί όλοι οι άνθρωποι ξέρουν μέσα τους οτι ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ αλλά φοβούνται.. μήπως τους παρεξηγήσουν, μήπως τους απορρίψουν... μήπως..μήπως...μήπως.. Αλλά... κάθε φορά, ανά πάσα στιγμή μπορεί ο καθένας από εμάς να κάνει την αρχή... Η δική μας αρχή στην καθημερινότητά μας μπορεί να γίνει η αρχή και κάποιου άλλου...
Το δεύτερο πράγμα είναι το ακόλουθο ερώτημα: ''όταν δεν μπορούμε να ξέρουμε τί πραγματικά θέλουμε και να εκφράσουμε οτι θέλουμε τον καφέ μας πολύ γλυκό και όχι σκέτο, όπως μας τον φέρανε κι ύστερα να ζητήσουμε έναν άλλον καφέ ή να φροντίσουμε να πιούμε τον καφέ μας γλυκό...έστω ζητώντας ζάχαρίτσες ή έστω πηγαίνοντας να πάρουμε ζαχαρίτσες... από το μπαρ ΤΟΤΕ πώς έιναι δυνατόν να πάρουμε στα χέρια μας τα πιο σημαντικά θέματα της ζωής μας, της κοινωνίας μας, του κοσμου.... Πώς....;;;;;;;;;;;;;;;;
(μόλις σκέφτηκα οτι ο σερβιτόρος για τους περισσότερους από εμάς λειτουργεί στο μυαλό μας ως υπηρέτης... Είναι η δουλειά του λέμε.. να μας φέρει...ζάχαρη... Και περιμένουμε να μας φέρει ζάχαρη... Καμιά φορά όμως, όταν ο σερβιτόρος δεν έρθει ποτε... πρέπει να πάμε να πάρουμε ζαχαρη μόνοι μας ή να μην πιούμε αυτόν τον καφέ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΜΕ...)
Σοφά ζεί κανείς ζώντας. Ίσως αυτό να λέει αρκετά για μένα. Αυτό ίσως είναι και ό,τι θέλω να μοιραστώ με όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές… Η σοφία δεν είναι παρά εμπειρία που καθίσταται γνώση. Αυτήν την σοφία αποζητώ. Ο Πλάτωνας έλεγε οτι ΄΄φιλόσοφος΄΄ είναι ο άνθρωπος που δεν είναι ούτε σοφός, ούτε μωρός, αλλά κάπου στο μέσον, μεταξύ μωρίας και σοφίας… Ας πούμε, λοιπόν, οτι είμαι ‘’φιλόσοφος’’, με την έννοια οτι αγαπώ και αποζητώ την σοφία. Η ζωή μου υπήρξε και είναι έντονη, με πολλές αλλαγές, περιόδους δράσης και αδράνειας… Αυτές τις περιόδους αδράνειας έχω συνηθίσει να τις αποκαλώ ‘’περισυλλογή των νεκρών’’, μια έκφραση που είχα ξεσηκώσει από το ‘’Περικλέους Επιτάφιος’’ του Θουκιδίδη στα μαθητικά χρόνια. Ανακάλυψα τελικα οτι ακόμα και στις περιόδους φαινομενικής αδράνειας ή αλλιώς ησυχίας συμβαίνει ενα άλλο είδος δράσης… εσωτερικής μάλλον… Από ίδιο αυτό κείμενο, θυμήθηκα μόλις την έκφραση: ‘’φιλοκαλούμεν μετ’ ευτέλειας, φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας’’…η οποία περιγράφει το πνεύμα που επικρατούσε στην Αθήνα του Περικλή, τον ‘’χρυσό αιώνα’’… Αυτό το πνεύμα θέλω και στην ζωή μου … ομορφιά και σοφία…Αλήθεια…! Στην μικρή μου ζωή πάνω σε αυτήν την Γη… μόνιμη έγνοια μου ο Άνθρωπος… Η φύση…,γιατί, όπως λένε, είναι ο μεγαλύτερος και σοφώτερος δάσκαλος... Η κατανόηση της Ζωής…και οι τρόποι της... Είναι ένα ταξίδι δίχως τελειωμό… Είναι το μόνο ταξίδι...
Μες τις ένθερμες αναζητήσεις μου, ''μες τις ατέλειωτες περιπλανήσεις της σκέψης μου'', όπως έχει πει ο Οιδίποδας... μια μέρα έσκυψα το κεφάλι με δέος εμπρός στην αρχαία ελληνική σοφία... Πέρασα μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες του σύγχρονου πολιτισμού...της επιστήμης και των σύγχρονων φιλοσόφων... Με το πέρασμα βγήκα να συναντήσω το ελληνικό πνεύμα, αστείρευτη πηγή φωτός. Αυτό μονάχα έμεινε... ξάφνου. Συνειδητοποίησα οτι όλα αυτά που είναι γραμμένα υπήρχαν ανέκαθεν μέσα μου... Οτι αυτό το ''πνεύμα'' είναι και εντός μου. Κι ύστερα, κατανόησα οτι είναι μέσα σε κάθε Άνθρωπο. Είναι Άπειρο...
Πολλές φορές αισθάνθηκα μια ιδιαίτερη μοναξιά στις διαδρομές που ακολούθησα.... Λέω μοναξιά και όχι μοναχικότητα... Τούτα τα δυο είναι δυο πράγματα διαφορετικά.... Μοναξιά, διότι λίγοι άνθρωποι αναζητούν την γνώση και τη σοφία σήμερα... Μοναξιά, γιατί τα ερωτήματα που είχαν γεννηθεί στα παιδικά μου χρόνια, μεγάλωναν μέσα μου ξαφνικά...άρχιζαν να βαραίνουν στην αρχή κάτω από το βάρος απαντήσεων... Κι οι απαντήσεις έμοιαζε στην αρχή να μην έχουν θέση στον κόσμο αυτό... περισσοτέρο από κάθε άλλη φορά... Σ'έναν κόσμο που δεν μιλά πια για τα ανώτερα όλων, για τα ύψιστα, για την Αλήθεια... Και που κυρίως δεν ζει με βάση αυτά και γι'αυτά, μέσα από αυτά... Έτσι, αναρωτήθηκα βαθειά για ποιον λόγο οι άνθρωποι γύρω μου δεν μιλούν πια για τα σημαντικότερα όλων... των πραγμάτων... Οι απαντήσεις που πήρα ήταν πολλές... Και μια και λέω για απαντήσεις... είναι γεγονός οτι οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ... Είναι γεγονός πως, καθώς βυθίζονται στο απύθμενο ερωτήσεις, Λερναίες Ύδρες αναδύονται απαντήσεις...
Απαντήσεις δεν έχω να μοιραστώ μαζί σας... Αλλά θέλω να μοιράζομαι με τους ανθρώπους τον μεγαλύτερο θησαυρό όλων...αυτόν της ''αναζήτησης'' της Αλήθειας... Μια σταγόνα, δηλαδή... μαγική που αυξάνεται και φωτίζεται μέσα από τον καθένα από εμάς... Σε αυτήν την σελίδα θα βρίσκετε πότε σκέψεις, πότε συναισθήματα, πότε ιστορίες, πότε γνώσεις από τα βιβλία των καιρών μας ή καιρών αλλοτινών... μέσα από τα μάτια τα δικά μου και μέσα από τα μάτια άλλων ανθρώπων... Πάντα ανθρώπινα... Μέσα μου εύχομαι... οτι όποιος διαβάζει αυτές τις λέξεις που θα αφήνω πότε-πότε σε αυτήν την σελίδα να βρίσκει τον τρόπο να ωφελείται... Καθένας με τον δικό του τρόπου... Κι εγώ.-
~ **ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΥΠΑΡΞΗΣ ΘΕΟΥ .-
(1) Πονάει το έμβρυο όταν του κάνουν έκτρωση ?
(2) πως γίνεται μια εκτρωση 1ου ή 2ου τριμήνου ? .-
(3) προγεννητικός έλεγχος για τη ζωή .-
(4) το παράπονο ενός εμβρύου , -
(5) εκτρώσεις : η πραγματικότητα στην Ελλάδα μερος 2ο .-
(6) Πως γίνεται μια έκτρωση βήμα προς βήμα .-
(7) ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ!!! .
(8) (8).- ανάπτυξη του εμβρύου στη εγκυμοσύνη .-
(9) Συγκλονιστική μαρτυρία μάνας για το αγέννητο πα... ,
(10) Σιωπηλή Κραυγή Μερος 1ο ,
Φωτογραφίες υπερήχων ,
(11) Θαύμα ζωής!!! .-
(12) μεταθανάτιες εμπειρίες ,
(13) εκτρωση = σταύρωση του Χριστού ,
(14) Αποκάλυψη του ευαγγ. Ιωάννη κ το έγκλημα των εκ... .-
(15) σημεία του Θεού και το κάλεσμα στη μοναχική ζωή . -
(16) ο Χριστός είναι Ορθόδοξος χριστιανός,
(17) Ο μ. Μητροφάνης που είδε πως βγαίνει το Αγιο Φώς .-
(18) Ο Ηρώδης δεν πέθανε !! Ζεί και βασιλεύει .-
(19) πνευματικός νόμος μέρος 1ο ,
(20) ο πνευματικός νόμος μέρος 2ο .
(21) οικουμενισμός & μασωνία το όχημα του αντίχριστου ,-
(22) επ. Αγουστίνος Καντιώτης ,
(23) Ταξιάρχης Μανταμάδος Λέσβου ,
(24) Αν η άμβλωση είναι δικαίωμα της γυναίκας .-
(25) θα είναι αγόρι μην το σκοτώσεις με την έκτρωση ... .-
π. Εφραίμ ηγούμενος I Μ. Βατοπαιδίου μέρος 1
(26) π. Εφραίμ Ι.Μ . Βατοπαιδίου μέρος 2 ,
(27) η πλάνη του παπισμού μέρος 3 .-
(28) η πλάνη του παπισμού μέρος 4.-
(29) η πλάνη του παπισμού μέρος 5 ,
(30) η πλάνη του παπισμού μέρος 5 ,
(31) η πλάνη του παπισμού μέρος 7 .
(32) η πλάνη του παπισμού μέρος 8 ,
(33) μοναχός Παίσιος μέρος 6ο
(34) η δοκιμασία και η εμπιστοσύνη στο Θεό ,
(35) οικουμενισμός & μασωνία το όχημα του αντίχριστου ,
(36) ΘΑΥΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 4 .-
(37) π. Εφραίμ Ι.Μ.Βατοπαιδίου μέρος 3 ,
(38) το θαύμα της ζωής μερος 4ο .-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου